“Waar het verdriet zich laat zien, verschijnt ook de liefde.”

Ik beschouw het meer en meer als een kunst om met weinig woorden veel te zeggen. Opwindend voor wie graag tussen de lijnen leest. We kramen al genoeg onzin uit doorheen de dag. 

Vorige week stelde ik mezelf een eerste maal voor als iemand met een passie voor schrijven. “Over wat schrijf je dan?” Wel, uhm… goh, ik ben goed met lagen! De ene laag al wat donkerder dan de andere. Sommige wat meer aan de oppervlakte, de meest kwetsbare diep omhuld…                            De gelaatsuitdrukking van mijn gesprekspartner verkrampte zienderogen. Waarom zijn we zo bang van Yin? Beseffen we dan niet dat yang niet zonder kan? “Dus je schrijft over de moeilijke dingen in het leven?” Neen, ik schrijf over het leven. 

Voor mijn trouwe lezers citeer ik nu Dirk De Wachter (van wie ik enkele dagen terug een lezing bijwoonde). “Waar het verdriet zich laat zien, verschijnt ook de liefde.” Ik kreeg zowaar een gelukzalige aha-ervaring toen hij dit vertelde. De puurste waarheid in zo weinig lettergrepen. We hebben elkaar pas nodig in tijden van nood, als de nood hoog is en het noodlot toeslaat. Aan elke wolk een zilveren randje. Dit is waar ik écht over schrijf! 
(op de foto: houtskooltekening van een oog)