In één oogopslag

Zo hard als mijn twijfels waren om deze blog te starten, zo hard zijn mijn twijfels over hoe jullie te begroeten. Ik hou het hier formeel bij “Welkom”. Ik wil van start gaan door jullie “een inkijk” te geven in mijn verhaal. Dat ik hierbij graag dubbele woordspelingen gebruik, zal jullie inmiddels wel duidelijk zijn of worden. Waarom dubbel vraag je? Wel, mijn blog zal grotendeels gaan over het kijken, het zien, de blik.. het graag zien en meer bepaald zelfs het onvermogen om te zien. Dat laatste mag je gerust letterlijk nemen want ik ben slechtziend, ernstig vertelden ze mij.

Ik ben geboren met een gezichtsvermogen van 1/10 aan beide ogen. Even ruw vertaald: Wat anderen scherp waarnemen op 10 meter, zie ik slechts op een meter afstand, wat op een meter perfect te zien is, wordt bij mij pas helder vanop 10 centimeter enzovoort enzoverder… Ik vergelijk het graag met een projectiescherm dat er maar niet in slaagt om op het witte doek te schijnen, maar op de muur ernaast blijft weergeven. Alles is zichtbaar maar de lijnen zijn wat vager, de kleuren wat doffer. De witte doek is mijn gele vlek, de plek waar het allemaal moet gebeuren, deze komt niet centraal zoals bij andere mensen. Foutje van de natuur? Pech bij de kruising van het DNA?  Hoe het komt wist men na jarenlang onderzoek en voorlegging op internationale congressen niet te zeggen, want tot nu toe is er nog geen enkel ander geval van bekend. Soms maken dokters wel eens de opmerking dat ik “uniek” ben, dan antwoord ik ironisch dat ik dat liever op andere vlakken geweest was… Maar je hoort mij niet klagen, mijn beperking is een deel van wie ik ben. Mijn leven is nooit vanzelfsprekend geweest maar dit heeft van mij ook een denker gemaakt, een criticus.. ik ben niet voor niks uiteindelijk psychologie gaan studeren. O ja, voor ik verder ga, ik hoor je denken: “Kan zij daar geen bril voor dragen?” Neen, helaas niet. Ernstig slechtzienden worden zo genoemd omdat correcties met een bril of lenzen nu éénmaal niet volstaan. Ik doe dit verhaal bijna dagelijks en wil op voorhand reeds goedbedoelde suggesties van operaties en sci-fi gedachten van oogtransplantaties dan ook vriendelijk bedanken. Desondanks krijg ik vele rare blikken wanneer ik mijn verhaal vertel aan mensen. Ik zou een heel blogbericht kunnen volschrijven over de gekste reacties die ik al gekregen heb. Ergens doorbreek ik mensen hun stereotype beeld van een slechtziend persoon. Ik draag geen bril met gigantische glazen, kijk niet scheel en loop niet rond met een taststok om nergens tegenaan te lopen… De reacties kan ik opdelen in 3 types mensen: degenen die me overladen met vragen (deze heb ik het liefst), degenen die niet meer weten wat zeggen en me met een licht geopende mond blijven bestuderen tot het ongemakkelijk wordt en degenen die uit onmacht enkele misplaatste opmerkingen geven (ik heb het hen leren vergeven).

Ik heb doorheen mijn verleden dan ook erg goed geleerd om mijn beperking te verbergen. Men heeft pas op de leeftijd van 9 jaar ontdekt wat er nu eigenlijk aan de hand was en in de tussentijd vocht ik om een “normaal” kind te zijn. Terwijl men er in het universitair ziekenhuis maar niet uitkwam of het nu een lui oog was of een verstoring in de hersenen, schreef ik mijn nieuwjaarsbrieven auditief over (ik kon namelijk onmogelijk het bord lezen). Na 5 jaar van ogen afplakken, hersenscans en oneindige tests kwam het label van ernstig slechtziend zijn en verstond men plots waarom ik steeds geweigerd had om mijn bril op te zetten (omdat het gewoon niet hielp). Er was veel ongeloof over hoe ik met zo’n een handicap en zonder hulp al zo’n vlekkeloos parcours had kunnen afleggen, de roddels waren dan soms ook erg kwetsend. Er waren zelfs leerkrachten waarvan hun brein te klein bleek om een kind dat anders was te aanvaarden. Vaak werd ik “de rare” genoemd. Maar dat zijn dingen die achter me liggen. Waar ik vandaag sta kwam bij velen tegen alle verwachtingen in. Met de trucjes die ik doorheen mijn kinderjaren heb ontwikkeld, heb ik me academisch overal doorheen geworsteld. Ook stellen ze mij in staat om veel alledaagse dingen ogenschijnlijk te doen zoals iemand anders dit doet, maar dan net even op een andere manier.

Soms is het nog steeds moeilijk om te aanvaarden dat elke kleine inspanning op het einde van de dag eindigt met veel hoofdpijn, soms is het nog moeilijk te aanvaarden dat mijn trucjes nog tekort schieten, soms is het moeilijk te aanvaarden dat ik nooit met de auto zal kunnen rijden, soms is het moeilijk te aanvaarden dat je steeds afhankelijk zult zijn. MAAR: I choose not to add dis to my ability. Ik wil met deze blog het taboe dat nog steeds heerst over mensen met een beperking doorbreken. Mijn visuele beperking is een belangrijk deel van mij dat nu éénmaal aanvaard en gerespecteerd dient te worden, anders wordt het onmogelijk om mensen de rest van mijn diepzinnige persoon te onthullen. 😉 Tevens wil ik ook een inspiratiebron zijn voor anderen die elke dag in onze maatschappij (die steeds complexer en veeleisender wordt) met een (visuele) beperking door het leven gaan. Velen van jullie zullen je in mijn teksten kunnen herkennen. Mijn ervaring is dat één of ander sensorisch gemis vaak opgevuld wordt door een reeks onverwachte talenten, wilskracht, doorzettingsvermogen… en dat wil ik mede op jullie overbrengen en uitstralen binnen mijn topics, die met een positieve noot geschreven zullen worden en hopelijk bij menig mens interesse zullen wekken. Om even formeel af te sluiten als we begonnen zijn: Bedankt. Reacties altijd welkom!